غـم‌ها که به سر آمـد آغـاز ظـفـرها شد            الوعـده وفـا! روز دندان به جگـرها شد
چـشمان پیـمبر هم معـطوف گـذرها شد            حـجـاج رسیـدنـد و پـایـان سـفـرهـا شـد

وا کرده بـغـل بـرکه بر روی مـسافـرها
گـویا که خـدا داده سـوغـات به زائـرهـا

آنـقدر جهـاز آمد کـوهی شد و بالا رفت            چشمان همه سویش من باب تماشا رفت
احـمد به فـراز آن هـم شـانه مـولا رفت            موسی سوی طور آمد بر عرش مسیحا رفت

مـوقـوفۀ حـیـدر بود هـر خـط بـیـانـاتش
یک جمله به توصیفش یک جمله به اثباتش

میگفت که ای مردم فرمانده لشگر کیست            هرچند پیمبر نیست هارون پیمبر کیست
سرمایه اسلام و از اهل جهان سر کیست            شمـشـیر رسول الله، کرّار دلاور کیست

انگـشـتر ایـمان را هـمواره نـگـین بوده
بر شـانه من رفـتـه معـراج نـشـین بوده

یا رب به علی بوده یک عمر دعای من            هروقت زمین خوردم بوده ست عصای من
جانم به علی بند است جان داده برای من            بی‌واهـمه در بـسـتر خوابـیـده بجای من

وقتی به رکوع آمد طعنه به سلیـمان زد
خیبر جلویش پا شد وقتی که به میدان زد

مغرور نبود اصلا هرچند شجاعت داشت            از زندگی‌اش دل کند با مرگ رفاقت داشت
با نان جوین خوش بود از بس که قناعت داشت            حرفی نزد از مردم هرچند شکایت داشت

بـایـد به دل مـومـن عـشـقـی ازلـی باشد
بر هر که امـامـم من مـأمـومِ عـلی بـاشد

من می روم ای امت زیر نظـرش باشید            تـنها نـشود یک وقت مـثل سپـرش باشد
روزی نرسد داغی روی جگرش باشید            با آتـش و با هـیزم در پشت درش باشید

روزی نـرسد بـاشـد در بـیـن شـما تـنهـا
در پـیـش نگـاه او سیـلـی بخـورد زهـرا

کاری نکـنـید از درد شبها بـشود بـیـدار            از درد کـبودی‌ها از زخـم نوک مسمار
زینب بـبـرد ارث از این سوخـتن و آزار            یثـرب برسـد تا شام کوچه بـرسد بـازار

یک سر بروی نیزه یک خواهر جان بر لب
وای از اثـر شـلاق وای از کـمر زیـنب